In je eentje gallen is geen zak aan
Blijf op de hoogte en volg Mirte
31 Mei 2014 | Zambia, Monze
Het einde van de trip nadert en hoewel we de laatste paar weken barweinig meemaken wordt de gekkigheid steeds erger. Ik denk dat het gewoon in onze aard zit, maar we gaan lopen gallen als we ons vervelen. Tot grote hilariteit van de Afrikanen.
Laten we beginnen bij het feit dat Titus een baby had gekregen. Dat betekent natuurlijk niet dat je hem zomaar eventjes feliciteert! Nee, dat betekent dat je in het weekend de sleutel van het kantoor steelt (bruikleen) van de schoonmakers en de hele kamer versierd en bedelft onder gezelligheid. Toen alle therapeuten kwamen werken dinsdag waren ze het er unaniem over eens dat dit soort fratsen alleen door drie Mazungu’s (blanke) kunnen worden uitgehaald.
De dag erna was Titus jarig, dus wat doe je dan. Je bakt cake voor alle werknemers. En in plaats van stilletjes te feliciteren kom je luid zingend (in het Nederlands) het centrum binnen met een grote bord met cake en een kaarsje die vals het melodietje van happy birthday afspeelt.
Als je merkt dat één van de patiënten een beetje in de put zit, omdat ze zo graag naar huis wil. Wat doe je dan? Je komt naar haar slaapzaal (waar overigens nog 5 andere patiënten liggen) en komt haar even vertellen hoe gezellig je bent. De spontane danspassen die daarbij ontstonden vonden ze stuk voor stuk hilarisch en dat we gebrekkig Tonga proberen te spreken maakt dat alleen maar erger. Zal maar zeggen dat zelfs de patiënten precies weten wie wij zijn.
En op outreach gaan kan ook niet zonder ophef. Namelijk het wachten op het moment dat je weg gaat brengt goede ideeën bij ons naar boven. Zo bedachte we laatste dat we nog schrikbarend wit zijn voor een verblijf van 3 maanden in Afrika. Dus omdat de auto precies mooi in de zon stond vonden we het een goed idee om op het dak van de auto te gaan zonnen totdat we weg gingen. Terwijl wij dachten dat het de normaalste zaak van de wereld was zijn we denk ik wel door 6 fotocamera’s vast gelegd en gedeeld met familie leden met de tekst: ‘’ wat ze nou weer aan het doen zijn.. moet je zien!”.
En dan nog onze reis naar de stad elke keer. Dat pokken eind lopen waren we wel klaar mee dus Kim en ik vonden het een goed idee om een keer met de fiets te gaan. Wat overigens levens gevaarlijk is, want op de weg fietsen wil je niet met al die auto’s en het pad ernaast lijkt op een mountainbike parcours. Desalniettemin leek het ons toch een goed idee. Maarja hoe kom je aan een fiets. Die kan je best in bruikleen nemen van de therapeuten die hard aan het werk zijn. Dus terwijl Roos hard schreeuwend achter ons aan rende met de worden ‘’ dieven’’ kwamen de medewerkers even kijken wat er gebeurde. Door te lachen namen Kim en ik aan dat we toestemming kregen om de fietsen mee te nemen. Met de woorden: we brengen ze terug, zijn we naar het centrum gefietst. Eenmaal terug moesten we nog een beetje extra gallen, dus hebben we de fietsen in ons huis gezet en gewacht tot de desbetreffende therapeuten het door kregen.
En dan als laatst: Theresa. Theresa is de directrice van dit centrum en laat maar zo zeggen dat ze niet heel geliefd is onder de werknemers en ook niet bij ons. Maar omdat we haar wel nodig hebben voor een goed cijfer, een huis en begeleiding moeten we de schijn op houden. Echter kunnen wij ons niet inhouden om achter haar rug om toch even het gebaar te maken van konijnen tanden (want ja, ze heeft echt wel konijnen tanden) of stiekem een foto te maken waarbij we gekke bekken trekken. Iedereen lijkt het te merken, behalve Theresa. Dus de onderlinge grapjes met de therapeuten nemen toe naarmate we hier langer zijn. Ooh wat zal het hier saai zijn zonder het gallen van die drie Mazungu’s.
Laten we beginnen bij het feit dat Titus een baby had gekregen. Dat betekent natuurlijk niet dat je hem zomaar eventjes feliciteert! Nee, dat betekent dat je in het weekend de sleutel van het kantoor steelt (bruikleen) van de schoonmakers en de hele kamer versierd en bedelft onder gezelligheid. Toen alle therapeuten kwamen werken dinsdag waren ze het er unaniem over eens dat dit soort fratsen alleen door drie Mazungu’s (blanke) kunnen worden uitgehaald.
De dag erna was Titus jarig, dus wat doe je dan. Je bakt cake voor alle werknemers. En in plaats van stilletjes te feliciteren kom je luid zingend (in het Nederlands) het centrum binnen met een grote bord met cake en een kaarsje die vals het melodietje van happy birthday afspeelt.
Als je merkt dat één van de patiënten een beetje in de put zit, omdat ze zo graag naar huis wil. Wat doe je dan? Je komt naar haar slaapzaal (waar overigens nog 5 andere patiënten liggen) en komt haar even vertellen hoe gezellig je bent. De spontane danspassen die daarbij ontstonden vonden ze stuk voor stuk hilarisch en dat we gebrekkig Tonga proberen te spreken maakt dat alleen maar erger. Zal maar zeggen dat zelfs de patiënten precies weten wie wij zijn.
En op outreach gaan kan ook niet zonder ophef. Namelijk het wachten op het moment dat je weg gaat brengt goede ideeën bij ons naar boven. Zo bedachte we laatste dat we nog schrikbarend wit zijn voor een verblijf van 3 maanden in Afrika. Dus omdat de auto precies mooi in de zon stond vonden we het een goed idee om op het dak van de auto te gaan zonnen totdat we weg gingen. Terwijl wij dachten dat het de normaalste zaak van de wereld was zijn we denk ik wel door 6 fotocamera’s vast gelegd en gedeeld met familie leden met de tekst: ‘’ wat ze nou weer aan het doen zijn.. moet je zien!”.
En dan nog onze reis naar de stad elke keer. Dat pokken eind lopen waren we wel klaar mee dus Kim en ik vonden het een goed idee om een keer met de fiets te gaan. Wat overigens levens gevaarlijk is, want op de weg fietsen wil je niet met al die auto’s en het pad ernaast lijkt op een mountainbike parcours. Desalniettemin leek het ons toch een goed idee. Maarja hoe kom je aan een fiets. Die kan je best in bruikleen nemen van de therapeuten die hard aan het werk zijn. Dus terwijl Roos hard schreeuwend achter ons aan rende met de worden ‘’ dieven’’ kwamen de medewerkers even kijken wat er gebeurde. Door te lachen namen Kim en ik aan dat we toestemming kregen om de fietsen mee te nemen. Met de woorden: we brengen ze terug, zijn we naar het centrum gefietst. Eenmaal terug moesten we nog een beetje extra gallen, dus hebben we de fietsen in ons huis gezet en gewacht tot de desbetreffende therapeuten het door kregen.
En dan als laatst: Theresa. Theresa is de directrice van dit centrum en laat maar zo zeggen dat ze niet heel geliefd is onder de werknemers en ook niet bij ons. Maar omdat we haar wel nodig hebben voor een goed cijfer, een huis en begeleiding moeten we de schijn op houden. Echter kunnen wij ons niet inhouden om achter haar rug om toch even het gebaar te maken van konijnen tanden (want ja, ze heeft echt wel konijnen tanden) of stiekem een foto te maken waarbij we gekke bekken trekken. Iedereen lijkt het te merken, behalve Theresa. Dus de onderlinge grapjes met de therapeuten nemen toe naarmate we hier langer zijn. Ooh wat zal het hier saai zijn zonder het gallen van die drie Mazungu’s.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
