De drie eenheid weer verenigd
Blijf op de hoogte en volg Mirte
20 April 2014 | Zambia, Monze
Onze weken hebben doordeweeks hetzelfde ritme, maar gek genoeg is geen één week hetzelfde. Woensdag en vrijdag zijn onderzoeksdagen. Maandag en dinsdag zijn de dagen dat we werken in het centrum. Kim en ik bij de volwassenen en Roos bij de kinderen.
En wat is er te zeggen over de fysiotherapie hier? Één ding is zeker: het is chaos. Of dit komt omdat de hoofd fysio een half jaar vakantie heeft opgenomen, omdat er geen planning is over welke tijd de patiënten en ze dus allemaal tegelijk komen, omdat wij geen Zambianen zijn en dus de helft van de afspraken missen die tussen neus en lip worden geregeld óf omdat het altijd zo is en het gewoon is, ben ik nog niet over uit. Misschien is alles wel van kracht.
De volwassen patiënten die ik hier heb gezien zijn vooral mensen met dwarslaesies en cva’s. Helaas komen deze mensen vaak pas enkele jaren na de gebeurtenis bij ons en is de prognose niet zo best. Maar! “Zolang je in god blijft geloven, zal je op een dag weer kunnen lopen.” De fysio’s in dit centre weten net zo goed als wij dat dat niet het geval zal zijn, maarja ik ben niet de gene die het geloof door hun neus zal borren. Wat ik wel zou doen is naast het miraculeuze doel : lopen, nog een realistisch doel stellen, zoals leren je te verplaatsen zonder hulp van andere. Of iets dergelijks. Maar Kim, Roos en ik schijnen daar de enige in te zijn.
Dat het doel van alle patiënten hier lopen is, betekent ook dat alle patiënten steeds vaker terug komen om hun doel proberen te behalen. Het effect ervan betwijfel ik.
Dus omdat we al ruim 3 weken dezelfde patiënten zien met hun onbereikbare doelen en hun onmogelijkheid om nieuwe (realistische) doelen aan te nemen, waren Kim en ik gefrustreerd en hadden we weinig zin en energie om ons nog in te spannen hiervoor.
Dus op donderdagen gaan wij standaard mee op outreach (naar de omliggende dorpjes om de mensen te screenen).
Dus dat is ook wat Kim en ik afgelopen donderdag hebben gedaan. We stonden exact (08.05 NL tijd) om 08.00 uur klaar. De nieuwe auto stond klaar en de blessings werden uitgesproken en het water werd over de auto gegooid. Rij klaar zou je zeggen. Alleen waren Kim en ik de enige….
Sooli de fysio die altijd mee gaat was niet aanwezig. Sharon die de coordinator is van de outreach was ook niet aanwezig vandaag, dus Titus zou het doen. Alleen wist Titus van niets.
Dus dat was lachen, want we moesten ver rijden. 08.45 ondertussen en nog geen 2e persoon die Tonga kan spreken. Want we moesten naar 2 plekken. En 1 NL fysio op een Zambiaanse plek was geen strak idee lijkt me. Dus Maya (kinderfysio) ging mee, ook zij had nog nooit een outreach gedaan.
Dus dat betekent dat Kim en ik aan de leiding waren als de hoogst opgeleide? Cool.
Roos die niet mee ging op outreach ging weer los in haar gekkigheid en we hingen ‘’ huilend’’ en zwaaiend uit het raampje van de auto ter afscheid van Roos. De medewerkers van het centrum kwamen niet meer bij van onze gekkigheid en gaan steeds meer opmerken dat wij met z’n drieën niet helemaal sporren. Ze noemen ons ‘de drie eenheid’, omdat we elkaar zo verschrikkelijk aanvullen in de gekkigheid.
Rond een uur of half tien waren we outreach klaar. Titus is een prima chauffeur en we waren in 40 minuten op de eerste plek van bestemming. Na veel woordwisselingen en weinig actie bleven Kim en Maya daar en gingen Titus en ik door naar het volgende dorp.
Na een uur over de meeste verrotte weg (zie voor je: zandweg, kuilen overal, en het gras langs de weg is ook weg) te hebben gehobbeld kwam ik toch wat licht wagenziek de auto uitrollen. De plek waar we waren, ja ik weet niet of je het een dorp kan noemen maar er woonde echt daadwerkelijk mensen. De kamer die ik kreeg toegewezen was een verrotte oude slaapkamer geweest en de beestje schoten alle kanten op toen ik binnen kwam. Snel alle patiënten afwerken en hup terug naar Kim en Maya, dat was de gedachten….
Gewapend met mijn outreach boek en mijn kennis stond ik startklaar om de eerste patiënt even flink onder handen te nemen, maar uiteraard ging het weer net wat anders. Want ik moest eerst de plaatstelijke zuster, dokter en de 2 vrijwilligers (CPR mensen) ontmoeten op de traditionele Afrikaanse manier:
Zij: Mwabukabutie,
Ik: Kabutoe
Zij: oh my do you speak Tonga,
Ik: Well i think i speak only these 2 words
Etc etc..
Goed, ik heb iedereen gehad kan ik dan nu beginnen!?
Ja dat kon ik. Met Titus als mijn vertaler en helper gingen de eerste 2 patiënten voorspoedig en lekker vlot. Toen kwamen de CPR workers erbij. En helaas zijn de Zambianen erg lang van stof en zeggen ze erg weinig. En zo ook deze CPR workers. Ze praatte tegen Titus in het Tonga, waardoor ik geen idee had waar het over ging. En omdat Titus door hen in beslag werd genomen kon ik mijn vragen niet stellen aan de patiënten. Dus het was wat lastig. Laat ik maar zeggen dat mijn geduld hier heel erg wordt getest/verbeterd/verergerd. Het verschilt per keer.
Dit keer kon ik er slecht tegen, maar accepteerde ik het maar.
Toen ik alle 5(!vet weinig) de patiënten had gehad en ik 2,5 uur verder was, was ik klaar om de uur durende rit weer terug te maken naar Kim en Maya. Maar nee.
Het sociale deel gaat ook bij afscheid lekker uitgebreid. Eerst is het zo dat als wij op outreach komen we altijd eten en drinken mee hebben en dit geven aan de lokale clinic, zodat zij het aan het dorp kunnen geven. Dit kost tijd en geloof het of niet wat onprofessioneel papierwerk!
Dat is één. 2 is dat we ook altijd lunch meenemen. Rond 2 uur heb ik wel honger dus het gaat er wel in, maar ook voor alle vrijwilligers die de outreach hebben opgezet in hun dorp. In dit geval de 2 CPR workers.
Het verhaal dat nederland minstens 8x zo klein is als Zambia maar meer inwoners bevat wordt ondertussen een lame verhaal. Maarja, ze blijven zich verbazen.
En dan als laatst het afscheid. En die duurt ongeveer net zo lang als de begroeting. Dus stel je maar voor.
Eindelijk terug naar Kim en Maya en toen ik daar aankwam na een uur hobbelen sprak Kim haar kop boekdelen! 26 patiënten! En ze waren nog niet klaar.
Kim was tegen hetzelfde aangelopen als ik, namelijk ze praten veel maar zeggen weinig. En dan zijn 26 patiënten véél werk.
Kim was er klaar mee! De namen van de mensen zijn onmogelijk te spellen en de dorpnamen zijn net zulke random achter elkaar gezette letters. Echt moeilijk, tot hilariteit van de Zambianen overigens.
Na ook weer hier het afscheidsritueel hebben gedaan konden we weg. We waren gesloopt toen we terug waren bij HFC en zoals Titus zei: “de drie eenheid is weer verenigd”.
En wat is er te zeggen over de fysiotherapie hier? Één ding is zeker: het is chaos. Of dit komt omdat de hoofd fysio een half jaar vakantie heeft opgenomen, omdat er geen planning is over welke tijd de patiënten en ze dus allemaal tegelijk komen, omdat wij geen Zambianen zijn en dus de helft van de afspraken missen die tussen neus en lip worden geregeld óf omdat het altijd zo is en het gewoon is, ben ik nog niet over uit. Misschien is alles wel van kracht.
De volwassen patiënten die ik hier heb gezien zijn vooral mensen met dwarslaesies en cva’s. Helaas komen deze mensen vaak pas enkele jaren na de gebeurtenis bij ons en is de prognose niet zo best. Maar! “Zolang je in god blijft geloven, zal je op een dag weer kunnen lopen.” De fysio’s in dit centre weten net zo goed als wij dat dat niet het geval zal zijn, maarja ik ben niet de gene die het geloof door hun neus zal borren. Wat ik wel zou doen is naast het miraculeuze doel : lopen, nog een realistisch doel stellen, zoals leren je te verplaatsen zonder hulp van andere. Of iets dergelijks. Maar Kim, Roos en ik schijnen daar de enige in te zijn.
Dat het doel van alle patiënten hier lopen is, betekent ook dat alle patiënten steeds vaker terug komen om hun doel proberen te behalen. Het effect ervan betwijfel ik.
Dus omdat we al ruim 3 weken dezelfde patiënten zien met hun onbereikbare doelen en hun onmogelijkheid om nieuwe (realistische) doelen aan te nemen, waren Kim en ik gefrustreerd en hadden we weinig zin en energie om ons nog in te spannen hiervoor.
Dus op donderdagen gaan wij standaard mee op outreach (naar de omliggende dorpjes om de mensen te screenen).
Dus dat is ook wat Kim en ik afgelopen donderdag hebben gedaan. We stonden exact (08.05 NL tijd) om 08.00 uur klaar. De nieuwe auto stond klaar en de blessings werden uitgesproken en het water werd over de auto gegooid. Rij klaar zou je zeggen. Alleen waren Kim en ik de enige….
Sooli de fysio die altijd mee gaat was niet aanwezig. Sharon die de coordinator is van de outreach was ook niet aanwezig vandaag, dus Titus zou het doen. Alleen wist Titus van niets.
Dus dat was lachen, want we moesten ver rijden. 08.45 ondertussen en nog geen 2e persoon die Tonga kan spreken. Want we moesten naar 2 plekken. En 1 NL fysio op een Zambiaanse plek was geen strak idee lijkt me. Dus Maya (kinderfysio) ging mee, ook zij had nog nooit een outreach gedaan.
Dus dat betekent dat Kim en ik aan de leiding waren als de hoogst opgeleide? Cool.
Roos die niet mee ging op outreach ging weer los in haar gekkigheid en we hingen ‘’ huilend’’ en zwaaiend uit het raampje van de auto ter afscheid van Roos. De medewerkers van het centrum kwamen niet meer bij van onze gekkigheid en gaan steeds meer opmerken dat wij met z’n drieën niet helemaal sporren. Ze noemen ons ‘de drie eenheid’, omdat we elkaar zo verschrikkelijk aanvullen in de gekkigheid.
Rond een uur of half tien waren we outreach klaar. Titus is een prima chauffeur en we waren in 40 minuten op de eerste plek van bestemming. Na veel woordwisselingen en weinig actie bleven Kim en Maya daar en gingen Titus en ik door naar het volgende dorp.
Na een uur over de meeste verrotte weg (zie voor je: zandweg, kuilen overal, en het gras langs de weg is ook weg) te hebben gehobbeld kwam ik toch wat licht wagenziek de auto uitrollen. De plek waar we waren, ja ik weet niet of je het een dorp kan noemen maar er woonde echt daadwerkelijk mensen. De kamer die ik kreeg toegewezen was een verrotte oude slaapkamer geweest en de beestje schoten alle kanten op toen ik binnen kwam. Snel alle patiënten afwerken en hup terug naar Kim en Maya, dat was de gedachten….
Gewapend met mijn outreach boek en mijn kennis stond ik startklaar om de eerste patiënt even flink onder handen te nemen, maar uiteraard ging het weer net wat anders. Want ik moest eerst de plaatstelijke zuster, dokter en de 2 vrijwilligers (CPR mensen) ontmoeten op de traditionele Afrikaanse manier:
Zij: Mwabukabutie,
Ik: Kabutoe
Zij: oh my do you speak Tonga,
Ik: Well i think i speak only these 2 words
Etc etc..
Goed, ik heb iedereen gehad kan ik dan nu beginnen!?
Ja dat kon ik. Met Titus als mijn vertaler en helper gingen de eerste 2 patiënten voorspoedig en lekker vlot. Toen kwamen de CPR workers erbij. En helaas zijn de Zambianen erg lang van stof en zeggen ze erg weinig. En zo ook deze CPR workers. Ze praatte tegen Titus in het Tonga, waardoor ik geen idee had waar het over ging. En omdat Titus door hen in beslag werd genomen kon ik mijn vragen niet stellen aan de patiënten. Dus het was wat lastig. Laat ik maar zeggen dat mijn geduld hier heel erg wordt getest/verbeterd/verergerd. Het verschilt per keer.
Dit keer kon ik er slecht tegen, maar accepteerde ik het maar.
Toen ik alle 5(!vet weinig) de patiënten had gehad en ik 2,5 uur verder was, was ik klaar om de uur durende rit weer terug te maken naar Kim en Maya. Maar nee.
Het sociale deel gaat ook bij afscheid lekker uitgebreid. Eerst is het zo dat als wij op outreach komen we altijd eten en drinken mee hebben en dit geven aan de lokale clinic, zodat zij het aan het dorp kunnen geven. Dit kost tijd en geloof het of niet wat onprofessioneel papierwerk!
Dat is één. 2 is dat we ook altijd lunch meenemen. Rond 2 uur heb ik wel honger dus het gaat er wel in, maar ook voor alle vrijwilligers die de outreach hebben opgezet in hun dorp. In dit geval de 2 CPR workers.
Het verhaal dat nederland minstens 8x zo klein is als Zambia maar meer inwoners bevat wordt ondertussen een lame verhaal. Maarja, ze blijven zich verbazen.
En dan als laatst het afscheid. En die duurt ongeveer net zo lang als de begroeting. Dus stel je maar voor.
Eindelijk terug naar Kim en Maya en toen ik daar aankwam na een uur hobbelen sprak Kim haar kop boekdelen! 26 patiënten! En ze waren nog niet klaar.
Kim was tegen hetzelfde aangelopen als ik, namelijk ze praten veel maar zeggen weinig. En dan zijn 26 patiënten véél werk.
Kim was er klaar mee! De namen van de mensen zijn onmogelijk te spellen en de dorpnamen zijn net zulke random achter elkaar gezette letters. Echt moeilijk, tot hilariteit van de Zambianen overigens.
Na ook weer hier het afscheidsritueel hebben gedaan konden we weg. We waren gesloopt toen we terug waren bij HFC en zoals Titus zei: “de drie eenheid is weer verenigd”.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
