verafrikaanste westerse artsen, eten en oranje

Langzaam maar zeker komen we in een routine terecht. Doordeweeks werken en in het weekend niets. Tijd voor verandering dus!
En die was er, want we konden een week in het ziekenhuis werken. De westerse artsen zaten op ons te smachten, want wij als blanken fysio’s zijn het hoogst opgeleid en geven blijkbaar de beste behandeling (?) Niet dat de westerse artsen wisten wat fysiotherapie eigenlijk inhoudt. Daarentegen waren wij in de ogen van de fysiotechnologen (3 jarige opleiding) gewoon studenten en mochten we alleen mee kijken. Meekijken hoe de fysio’s gebroken armen en benen in gipsen ongeacht de afstand tussen de twee botdelen. Meekijken naar de laveloze patiënten die een plekje op de grond hadden bemachtigd in de overvolle slaapzalen. Meekijken naar fysiotherapie acties die 100% in gaan tegen alles wat we hebben geleerd, zoals een gebroken been mobiliseren en een kind zware spierkrachtoefeningen geven die net uit haar coma is ontwaakt.
Na heel veel patiënten te hebben gezien waar je eigenlijk geen fysiotherapie oefeningen mee kan doen hadden we elke dag officieel van 12 tot 2 pauze. Maar als je om half 11 klaar bent en om half 3 weer kan beginnen dan is dat ook goed. En wij passen ons, als echte zambianen die we zijn, totaal aan. Dus na een paar koekjes en bananen te hebben gescoord bij het straatkraampje voor het ziekenhuis zochten wij een mooie plek op het beton in de schaduw en vielen we in slaap.
Toen we de laatste dag ruim 5 uur op de desbetreffende arrogante arts hebben zitten wachten was voor mij mijn incasseringsvermogen op. De patiënten werden behandeld als dieren in de dierentuin (zo rook het ook in de slaapzalen) zonder gevoel en ik kon het niet meer aanzien. Voor mij nooit meer naar dit ziekenhuis met zijn arrogante Zambiaanse artsen, verafrikaanste westerse artsen en niet logisch redenerende fysio’s.

Gelukkig vertrokken we vrijdag met de bus naar Lusaka want zaterdag was er een feestje voor Kingsday! Na gevochten te hebben voor 3 kaartjes en een beetje hulp van onze Afrikaanse papa (Titus de social worker die een beetje op ons let) konden we om half 1 op pad. De 4 uur durende reis bracht ons naar de Lusaka backpackers en gaf ons INTERNET! Ja, als de Ierse baas op vakantie is voor een week dan kan je natuurlijk verwachten dat het internet het niet gaat doen.
Zaterdag zagen we onze kans schoon, want de pick and pay (supermarkt) had allemaal boodschappen die je in Monze niet kan krijgen!! Zoals saus voor over je avond eten, goed brood, beleg voor op brood, groente en fruit! Ons winkel karretje was vol, 1200 kwacha ( 140 euro) was betaald en alle boodschappen hebben we op in onze rugzakken terug gesleept naar de backpackers.

’s Avonds was het dan zo ver (en je kon het merken want de backpackers was opeens stampvol met allemaal Nederlanders): het koningsfeest! Onze taxi bracht ons naar de meest afgelegen club van heel Lusaka, maar we zaten goed want alles en iedereen was oranje. En sprak Nederlands, shit we kunnen nu dus niet meer Nederlands lulle zonder dat iemand ons verstaat. De bitterballen gingen er goed in en de Nederlandse band die was overgekomen was zo slecht nog niet! Na veel gekke dansmoves, veel gelachen en veel debiele nederlanders te hebben geobserveerd vonden we om 12 uur dat het wel tijd was om naar huis te gaan. Ja, normaal liggen we om 9 uur al bekaf in ons nest. Dus dit was uitgaan on the top!

Zondag hebben we ons als echte toeristen gedragen want het was zondag markt en de zondag markt is voor souvenirs!! Dus dat hebben we dan ook gewoon gebruikt.
Om half 2 hadden we weer de bus terug naar Monze. Met de backpacks helemaal vol met boodschappen (15 kg per persoon) liepen we terug van het busstation naar huis. Waar wonder boven wonder een beetje internet (met vlagen), stroom en stromend water aanwezig was.